کم شنوایی انتقالی:
هر مشکلی در گوش خارجی یا میانی که از هدایت صحیح صدا جلوگیری میکند.
( مانند جرم گوش، عفونت حاد یا مزمن گوش، پارگی پرده گوش و …) میتواند عامل این نوع از کم شنوایی باشد که معمولا در حد کم شنوایی ملایم تا متوسط میباشد.
در برخی موارد، کم شنوایی انتقالی میتواند موقتی باشد.
کم شنوایی حسی_عصبی:
رایج ترین نوع کم شنوایی در بزرگسالان میباشد، که در اثر آسیب به سلول های مویی حلزون یا اعصاب گوش داخلی و یا ایجاد آسیب و اختلال در راه های عصبی مرکزی شنوایی،رخ میدهد.
کم شنوایی حسی_عصبی معمولا دائمی میباشد و در اثر عوامل مختلفی مانند: افزایش سن،عوامل ژنتیکی یا مادرزادی و …ایجاد میگردد.
کم شنوایی آمیخته:
این نوع از کم شنوایی، متشکل از هر دو نوع کم شنوایی انتقالی و کم شنوایی حسی_عصبی میباشد.
یعنی هم حلزون و اعصاب گوش درگیر هستند و هم عاملی نظیر پارگی پرده گوش یا عفونت گوش میانی باعث اختلال در مسیر انتقال صدا شده است.
تشخیص میزان کم شنوایی بر اساس استانه های شنوایی در تست ادیومتری(تست شنوایی سنجی یا همان نوار گوش):
به خاطر ماهیت طیفی بودن حس شنوایی، محدوده ای به عنوان سطح شنوایی طبیعی مشخص می شود. این محدوده ی طبیعی از ۱۰- تا ۱۵ دسی بل آستانه شنوایی می باشد. بنابراین فردی که صداهایی با شدت ۱۰- تا ۱۵ دسیبل (در فرکانس های شنیداری از ۲۲۵ هرتز تا ۸ هزار هرتز) را بشنود دارای شنوایی نرمال است. و اگر آستانه شنوایی از این مقدار بیشتر شود فرد دارای مشکل کم شنوایی است.
میزان این اختلال شنوایی ممکن است ملایم، متوسط، شدید یا عمیق باشد.
فرد مبتلا به کم شنوایی ملایم ممکن است در درک گفتار مشکلاتی داشته باشد، به‌ویژه اگر صداهای زیادی در اطراف وجود داشته باشد.
افراد با کم شنوایی متوسط برای درک گفتار بهتر نیاز به سمعک دارند.
افراد مبتلا به کم شنوایی شدید تا عمیق برای برقراری ارتباط با دیگران باید حتما از سمعک و لب خوانی کمک می‌گیرند.
افراد با کم شنوایی عمیق ، هیچ چیزی نمی‌شنوند و باید از سمعک، دستگاه کاشت حلزون و لب خوانی یا زبان اشاره کمک بگیرند.
درجه کم شنوایی بر حسب دسی بل:
دسی بل : شنوایی نرمال(-10) – 15
: کم شنوایی خفیف15 – 25
: کم شنوایی ملایم25- 40
: کم شنوایی متوسط40_ 60
: کم شنوایی متوسط رو به شدید60_ 70
: کم شنوایی شدید تا عمیق70 – 90
: افت شنوایی عمیق 90_115
دسی بل به بالا : ناشنوایی 115
